نگاه خیره اولیس

اسکورسیزی از آنجلوپلوس به‌عنوان استادی یاد می‌کند که می‌داند چگونه قاب بصری فیلم را تحت‌کنترل قرار دهد. به‌زعم اسکورسیزی قدرتِ آنجلوپلوس در تسلط بر قاب و در نتیجه تجمیع احساسات متنوع هنری چنان است که کوچک‌ترین تغییر حرکت و کمترین دگرگونی در فاصله، حضور خود را با ارسال پژواک‌هایی از طریق فیلم و مخاطب اعلام می‌کند. در نتیجه آنچه به‌دست می‌آید برآمدی از احساسِ عاطفی ژرف، تردید و نوستالژی است.
نگاه خیره اولیس دهمین فیلم بلند آنجلوپلوس و یکی از کامل‌ترین آثار او است. این فیلم نه‌تنها نوعی گزیده‌شناسی از آثار سینمایی آنجلوپلوس است، بلکه در حکم بازخوانی درخشانی از داستان کهنِ ادیسه/اولیس هومر محسوب می‌شود. فیلم آنجلوپلوس روایت گذر از مرزها و کرانه‌های تاریخ است. از اسطوره اولیس تا واقعیت بالکان. از گم‌گشتگی اولیس در بعد از جنگ تروا تا گم‌گشتگی انسان گمشده امروز در سرزمین‌های واقعی و جنگ‌زده. گویی اولیس هر روز زنده می‌شود، می‌جنگد، آواره می‌شود و دوباره می‌میرد.