شکاکیت و طبیعت‌گرایی

سر پیتر استراوسون در زمان مرگش در ۲۰۰۶، به‌عنوان یکی از برجسته‌ترین فیلسوفان جهان شناخته می‌شد.
شکاکیت و طبیعت‌گرایی بازتاب عمیقی است از دو مسئله کلاسیک فلسفی که توسط فیلسوفی در اوج دوره کاری‌اش نگاشته شده است.
استراوسون بر مبنای سخنرانی‌هایی که در ۱۹۸۳ در دانشگاه کلمبیا ایراد شد، بحثی از شکاکیت را آغاز می‌کند، بحثی که او آن را به‌صورت پرسش از کفایت مبانی ما به باورهای گوناگون تعریف می‌کند. او به هیوم و ویتگنشتاین نزدیک می‌شود تا استدلال کند ما باید بین دو نوع طبیعت‌گرایی تمایز قائل شویم ـ «شدید» یا علمی و «ملایم» یا انسانی. در فصل‌های این کتاب نویسنده به چندین مسئله می‌پردازد که در آنها تردیدهای فلسفی نقش مهمی را ایفا می‌کند، به‌طور مشخص ماهیت برهان‌های استعلایی، عینیت اخلاقیات، اشیاء ذهنی و فیزیکی و وجود اشیاء انتزاعی.
کتاب «شکاکیت و طبیعت‌گرایی» در فضایی زیبا و ظریف، با برخی از عمیق‌ترین پرسش‌های فلسفی دست‌وپنجه نرم می‌کند.